Vandaag deden we het wat rustiger aan – dat was ook nodig na de pittige hike van gisteren. We gingen brood halen bij de bakker om een lunchpakket samen te stellen en wandelden dan nog even naar het meer om een paar foto’s te nemen nu de zon bleek te schijnen. Dan stapten we bus 20 op naar het Llao Llao hotel, een bekend hotel in de buurt van Bariloche op een heuvel tussen het Moreno-meer en het Nahuel Huapi-meer.
Het oorspronkelijke hotel, ontworpen door Alejandro Bustillo, was bijna volledig gemaakt van hout en ingericht door Jean-Michel Frank en Casa Comte. Het werd echter kort na de voltooiing in 1939 door brand verwoest. Een jaar later bouwde Bustillo een nieuw hotel van gewapend beton en steen, met de hulp van de Duitse landschapsarchitect Hermann Botrich.
Het sloot in 1976 wegens gebrek aan geld voor onderhoud. Terwijl het gesloten was, werd het hotel blootgesteld aan beroving, vandalisme en algehele verwaarlozing. Het werd gerenoveerd en heropend in 1993 en het heeft sinds de heropening vele belangrijke prijzen gewonnen, waaronder “The Best Hotel and Resort in the Argentine Hinterland” in 1999.
We wilden binnen een kijkje nemen, maar zoals verwacht stond er binnen de 10 seconden ene security guard bij ons die vroeg of we logeerden in het hotel. Ik zei van niet maar vroeg of we een koffie konden drinken, en dat kon. Het werd een weliswaar dure (16.500 ARS, zo’n 15 euro) maar lekkere koffie in een aparte omgeving.
We wandelden dan naar het begin van de Cerro Llao Llao. Dat ligt op bijna 2 km van het hotel, en je moet langs de weg lopen, wat iets minder aangenaam is. Maar daarna ben je vertrokken voor een stevige klim die gelukkig maar een kleine 3 km duurt en waar je boven beloond wordt met heel mooie vergezichten. We hadden ook het geluk dat het redelijk mooi weer was (tot nu toe mogen we niet klagen over het weer, afgezien van de eerste dag in Buenos Aires hebben we eigenlijk altijd best ok tot zelfs zeer mooi weer gehad). Vlakbij de top aten we onze broodjes op.
Bij het begin van de klim zagen we een groepje Argentijnen met een vangnet bezig bij een boom vol witte bloesems. Ze bleken hommels te vangen. Toen ze vroegen waar wij vandaan kwamen, en we zeiden “België”, ontstond enige hilariteit want de hommels die ze aan het vangen waren bleken “Belgian hummel bees” te zijn. We wisten niet dat er een Belgische variant bestond, maar dat bleek dus het geval te zijn. Opnieuw, de wereld is klein.
Na de afdaling namen we opnieuw bus 20 en zowat drie kwartier later waren we weer bij ons hotel. Daar las ik een bericht in de Buenos Aires Herald dat de luchtverkeersleiders nu gaan staken vanaf zaterdag. Gelukkig doen ze dat maar telkens voor een paar uur om de twee dagen gedurende de komende week en onze vluchten vallen daar voorlopig buiten. Al is het natuurlijk nooit uit te sluiten dat die stakingen ook gevolgvertragingen kunnen hebben.
De staking is een reactie op de beslissing van de regering om de enige firma die de “ramp-operations” doet – die dus de trappen bij de vliegtuigen plaatst en de bagage laadt en lost – te de-regulariseren. Die firma heet Intercargo en heeft dus een monopoliepositie in Argentinië. Maar er brak vorige week een wilde staking uit waarbij gedurende 5 uur er geen operations werden uitgevoerd. Daardoor werd niet alleen geen bagage van het vliegtuig gehaald, maar ook passagiers konden ook meer dan 2 uur lang niet van hun gelande vliegtuigen. De regering noemde dit een “gijzeling”. De woordvoerder van de president zei: “Dit is het einde van het bedrijf Intercargo zoals we dat kennen. Dit decreet heeft als bedoeling het speelveld te openen voor nieuwe bedrijven en een einde te maken aan het monopolie”. Het land heeft heel wat moeilijkheden, zoveel is duidelijk…