Gisterenavond, toen we gingen eten, was het nog altijd erg warm (25 graden) maar er was onweer op komst. Dat barstte in alle hevigheid los, gelukkig pas toen we al in het restaurant zaten. Vandaag zitten we duidelijk aan de andere kant van dat weerfront, want het was fris, en in de schaduw zelfs koud. Maar wel droog, met regelmatig zon en wat stapelwolken, dus we klagen niet. Vandaag bezochten we vier musea, die elk hun eigen karakter hadden: van ‘piepklein maar OK, via wat chaotisch maar ontzettend boeiend, tot enorm groot maar weinig leerrijk.
We begonnen de wandeling door Tartu op het Raadhuisplein. Het opvallendste gebouw op het plein is het nog functionerende raadhuis, gebouwd in 1786.
Voor het raadhuis staat Tartu’s beroemde fontein met daarin een beeld van kussende studenten. Het verhaal gaat dat twee geliefden ooit door de bliksem getroffen werden toen ze elkaar omstrengelden, waarna ze, met een paraplu in de hand, in steen veranderden.
De voornaamste reden waarom we in Tartu zijn is omdat één van Philippe’s voorouders, August Reidemeister, hier een tijdje geleefd heeft en diens stiefvader en broer aan de universiteit hebben gestudeerd. We trokken daarom naar de Domheuvel waar in de ruïne van de 13de-eeuwse Domkathedraal het Universitair Historisch museum is gevestigd. We vonden er de familieleden terug in de databank met alle studenten.
Vermits het hierbij gaat om de eerste helft van de 19de eeuw, was het ook interessant om het 19th-century Tartu Citizen’s Home Museum te bezoeken. Het is gehuisvest in een houten huis dat in de jaren 1740 werd voltooid en dat een inkijk biedt in het dagelijkse leven van een huis uit 1830. De voor die tijd typische Duitse Biedermeierstijl bestaat uit een woonkamer, een eetkamer en de meesterstudeer- en slaapkamer. De keuken in het midden van de woning heeft een Engels fornuis. We hadden wel het gevoel dat er meer met dat huis gedaan kon worden. De informatie was summier en de kamers waren donker, waardoor ik binnen ook geen enkele foto heb kunnen maken.
We maakten dan een wandeling door de botanische tuin van de universiteit.
Daarna trokken we dan naar het Eesti Rahva Muuseum. Het is het grootste en belangrijkste museum over de Estse cultuur, geschiedenis en de Finno-Oegrische volken. Het gigantische museum beheert meer dan een miljoen objecten, waaronder traditionele klederdracht uit alle regio’s van Estland, gebruiksvoorwerpen, foto’s, documenten, kunst, en uitgebreide archieven met folklore, taalmateriaal en archeologische vondsten. En dat is meteen ook de achilleshiel van het museum: er werden veel te veel dingen tentoongesteld met heel veel informatie, maar allemaal heel detaillistisch. Misschien interessant voor Esten maar als je als buitenlander rondwandelt, dan loop je vrij snel verloren. Ik had het gevoel als kip zonder kop rond te dwalen in een veel te groot museum, zonder iets te leren. Wat ik wel erg leuk vond: de teksten bij elk voorwerp worden op een e-reader getoond, en door je ticket tegen die e-reader te houden, wordt de tekst aangepast: van het Ests wordt het dus Engels. Met datzelfde ticket kan je trouwens ook dingen “bewaren”, die je dan later, met een unieke URL op je ticket, thuis opnieuw kan beleven.
Bij dat museum werden we ook weer met de neus op de feiten gedrukt: alles draait hier om de auto. Er is een hele grote parkeerplaats bij het museum, maar de bus stopt er niet. De dichtstbijzijnde halte ligt op ruim 500 meter en toen we na het museumbezoek een andere bus moesten nemen om terug naar het centrum te geraken, moesten we zelfs een kilometer lopen. We bleken dan ook de enige bezoekers te zijn die met het openbaar vervoer kwamen.
Terug in het centrum brachten we eerst een bezoek aan Typa. Dat is een uniek museum en centrum voor drukkunst en papierkunst, opgericht in 2010, gespecialiseerd in het bewaren, tonen en levend houden van historische druktechnieken en papierproductie. We kregen er een bijzonder interessante rondleiding, die startte met papier maken en eindigde met het laten zien van een boekdrukpers. Erg de moeite waard.
Op de terugweg liepen we langs de plek waar August gewoond heeft. Op die plek stond de Vana Apteek, de oude apotheek van de grootvader van August. Jammer genoeg bestaat het huis al lang niet meer, en wat ervoor in de plaats is gekomen is zo lelijk, dat we er zelfs geen foto van hebben genomen. Philippe heeft wel een oude foto gerestaureerd, waarop de apotheek wel te zien is: het mooie houten huis met 2 verdiepingen, rechts op de foto.
