We zitten intussen in Sapporo, we hebben onze bagage terug, en ik dus ook mijn mini-laptopje, dus hierbij, met een dag vertraging, het verslag van ons avontuur van gisteren.
Het plan was dus om de Daisetsu-zan central walk te doen: vertrekkend vanuit Sōunkyō naar Asahidake Onsen wandelen, een pittige hike van ruim 12 km via de Asahidake, de hoogste top van Hokkaido (2290m).
Het was zwaarbewolkt, maar nog droog toen we wakker werden deze ochtend, dus we konden erop uit trekken. Naar Daisetsu Kogen Onsen meer bepaald, om de Numa-Meguri Hiking Trail te doen. Twee weken per jaar is deze trail zo populair, dat je er niet met de auto naartoe mag, maar een speciale shuttle bus moet nemen.
Vandaag zaten we voor de verandering… nog maar eens in een bus 🙂
We zijn vanmorgen uit Akanko vertrokken en kwamen rond 13u aan in Sōunkyō. Vanaf hier zouden we overmorgen, zondag, de Daisetsu-zan central walk willen doen: een pittige hike van ruim 12 km via de Asahidake, een top die 2290m hoog is. Of dat zal lukken is nog maar de vraag: het heeft enkel zin bij (relatief) mooi weer, en de weersverwachting voor zondag is voorlopig niet al te best.
Vandaag zat het mee: het weer was ronduit schitterend. En dat was precies wat we nodig hadden, want we hadden een stevige “hike” gepland naar de top van een actieve vulkaan in de buurt van Akanko. De Meakandake torent hoog boven het meer uit en dat het een pittige trektocht zou worden bleek meteen al van in het begin: het gemiddeld stijgingspercentage is 27%!
Vandaag viel onze planning helemaal in het water. De bedoeling was om naar Lake Akan te gaan, via een tussenstop in Mashu, om naar het Mashu meer te gaan kijken, naar verluidt een van de mooiste meren in Oost-Hokkaido. Dat zouden we doen via een bus van Utoro naar Shari en vandaar de trein naar Mashu. Maar de dame in de busterminal van Utoro vertelde ons dat de trein tussen Shari en Mashu niet reed. Blijkbaar nog altijd een gevolg van de aardbeving die Hokkaido op 6 september trof.
Vandaag stond dus Shiretoko op het programma. Dat is een stukje ongerepte natuur in het noordoosten van Hokkaido. Je kan er maar een klein eindje in, de rest wordt aan de fauna en flora overgelaten (het is trouwens Unesco werelderfgoed).
Voor de derde keer reizen we door Japan. We zijn eigenlijk eergisteren al vertrokken, met een nachtvucht vanuit Zaventem naar Tokio (Narita). Ik slaap telkens erg slecht op een vliegtuig en dat was jammer genoeg deze keer niet anders.
Op de laatste dag van onze reis trokken we naar de Talmende Tuin. China prijst het zelf aan als de 4de mooiste tuin van het land. De Talmende Tuin werd in 1525 aangelegd door de mandarijn Xu Shitai. Het is inderdaad een mooie tuin, ook al was het alweer niet echt eenvoudig om ervan te genieten, door de luidruchtige aanwezigheid van drommen Chinese toeristen.
Na een aantal (klets)natte dagen, scheen vandaag de zon opnieuw. En dat kwam goed uit, want we zitten in Suzhou, en we zijn hier speciaal voor de tuinen.
Er stond ook een dag strand in de planning, maar ook vandaag regende het, dus geen speedo-foto’s deze reis 🙂
We trokken dan maar naar het Shanghai Museum, zonder evenwel veel hoop te hebben er binnen te kunnen: het museum is gratis en sinds Xi’an weten we dat er voor gratis musea nogal eens lange wachtrijen kunnen staan.