Vandaag was de grote vraag of we de Mount Fuji zouden zien. De kans daarop is blijkbaar redelijk klein: meestal zit de top in de wolken. Bovendien gaf de weersverwachting ons niet veel hoop: het zou de hele dag bewolkt zijn. Al gaf Google Weather aan dat de eerste uren er misschien toch nog een beetje zon zou zijn. En dus hebben we onze plannen andermaal omgegooid.
Vandaag was nog eens een reisdag: met een busrit, 2 vluchten, een metro-rit, een stuk met de Shinkansen en nog eens een busrit hebben we ruim 1600km overbrugd en zijn we in Hakone beland.
Tijdens het ontbijt belde de gastvrouw naar de busfirma en daar wist men te vertellen dat de bussen naar Shiratani Unsuikyo vandaag wel reden. Gelukkig, want een uitstap naar dat natuurpark was al een backup van een backup plan. Maar daarmee hadden we nog geen one-day bus pass.
Vannacht liet Trami dan eindelijk van zich horen. Letterlijk, met heel veel wind en regen. Volgens het Japans meteorologisch instituut is al 25 jaar geleden dat er in Anbo, waar we verblijven, nog zoveel regen is gevallen in 1 nacht. Maar toen we opstonden was het windstil en scheen de zon. De weerapp op onze telefoon maakte snel duidelijk dat we ons in het oog van de tyfoon bevonden. Schade aan het huis was er niet, we zagen buiten wel afgerukte takken en omgewaaide borden.
Toen we deze ochtend wakker werden, was het niet nog steeds niet zeker of we in Yakushim zouden geraken: de website van Japan Airlines gaf aan “conditional flight, checking weather conditions at Yakushima airport”. Ook in de luchthaven kon men nog niks zeggen. Maar toen een eerdere vlucht er geland was, leek het ons wel waarschijnlijk dat het ook voor onze vlucht nog zou lukken. Al had ik niet meteen een erg gerust gevoel toen ik zag dat het een relatief klein propellervliegtuig was. Net na het opstijgen werd ons ook verteld dat het zou kunnen dat we terug zouden moeten vliegen mocht onderweg blijken dat het weer te slecht was.
We trokken vandaag opnieuw naar het zuiden. In vogelvlucht nog geen 140km, maar da’s dan over zee. Met de trein (en de auto) moet je 350km overbruggen. Het eerste stuk was opnieuw met de limited express, maar deel 2 was met de Shinkansen, de échte hoegesnelheidstrein. Rond de middag kwamen we toe in Kagoshima. Philippe heeft heel wat moeite moeten doen om hier iets te vinden dat de moeite waard is.
Vandaag zitten we in Nagasaki. Uiteraard kan je dan niet om de atoombom van 9 augustus 1945 heen. Maar eerst bezochten we Sōfuku-ji, een tempel voor het Zen boeddhisme en oorspronkelijk gebouwd in 1629 voor de Chinese inwoners van Nagasaki in een Chinese stijl. Er was niemand.
Vanmorgen deden we een uitstap naar Dazaifu, waar we eerst naar een heiligdom trokken, de Dazaifutenmangu. Meteen werd ons ook een treffend verschil tussen Hokkaidō en Kyūshū: in Hokkaidō hebben we geen tempels gezien, hier zijn er wel. Ook een verschil: er zijn hier veel Chinese toeristen… en dus ook het lawaai dat ze maken.
Vanmorgen hebben we Hokkaido verlaten: met een fijne vlucht van Japan Airlines zijn we van Sapporo naar Fukuoka gevlogen, in het noorden van Kyūshū. Het is een zaligheid om het JAL te vliegen: de service is uitmuntend, het boordpersoneel is super vriendelijk en erg attent (de hoofdstewardess kwam zich persoonlijk verontschuldigen omdat de vlucht 10 minuten later dan voorzien zou landen!) en er is gratis WiFi tijdens de vlucht.
De dag na ons koud avontuur kozen we ervoor om… opnieuw de Asahidake te bezoeken, zij het dan vanop de voet van berg – we klimmen nooit meer naar die top :-).