Ik ben nooit fan geweest van lange vliegreizen en hoe ouder ik word, hoe meer ik er tegenop zie om lang in zo’n toestel te zitten. Dat was deze keer niet anders. We vlogen eerst naar Frankfurt, waar we 2,5u later op een Boeing 747-830 stapten, voor een vlucht van meer dan 13 uur. De vlucht vertrok om 22u, wat als voordeel heeft dat je het grootste deel van de nacht vliegt en dus kan proberen een beetje te slapen. Het nadeel is wel dat je eerst rond middernacht nog een warme maaltijd krijgt.
Het toestel was duidelijk niet van het nieuwste type: het touchscreen reageerde erg traag, als het al reageerde, en als je het geluid van een film wilde horen, moest je gebruik maken van een typische vliegtuigaansluiting, met 2 stekkers. De oortjes die je er gratis bijkrijgt zijn waardeloos: van het eerste stukje film dat ik zag , verstond ik zo goed als niets, dus ik heb de films maar gelaten voor wat ze waren en naar podcasts geluisterd.
Podcast aanraders:
- Achter De Schermen | Podcast on Spotify – ze noemen het zelf “de meest speelse mediapodcast van het Vlaamse gewest”. Pieterjan Marchand en Jeff Bronder van Supercontent bespreken elke week met 2 gasten wat er gaande is achter de schermen van het Vlaamse medialandschap. En dat doen ze met het nodige relativeringsvermogen en veel humor. Het is mijn wekelijkse dosis lachvitamienen.
- Welcome to the AA | Podcast on Spotify – een wekelijkse babbel van Alex Agnew en Andries Beckers met een gast over wat hen bezighoudt.
Exact op het geplande uur, om 7u50 lokale tijd, landde het toestel in Buenos Aires. Veel geslapen had ik niet, maar ik voelde me toch iets beter dan ik gevreesd had. De immigratieformaliteiten verliepen zonder problemen (er wordt zelfs niet eens een stempel in je paspoort gezet) en dan was het lang wachten op onze bagage. We reizen elk met een grote rugzak en die willen nogal eens als laatste op de bagageband terechtkomen. Dat was ook deze keer niet anders. En als je zo staat te wachten, en langzaamaan staan er minder en minder mensen te wachten aan de bagageband, dan bekruipt je toch steeds weer die vrees dat de bagage er niet geraakt zou zijn. Maar uiteindelijk hadden we dus onze rugzakken.
Intussen had ik via WhatsApp al een aantal berichten uitgewisseld met onze chauffeur: er is geen deftig openbaar vervoer van de internationale luchthaven Ministro Pistarini (EZE) naar het centrum van Buenos Aires – wel, er is een bus maar die rijdt maar om het uur, heeft geen plaats voor bagage (waarom die dan langs de luchthaven rijdt is mij een raadsel) en je kan niet reserveren. Het gebeurt blijkbaar dat je niet meer mee kan omdat de bus vol is en dan moet je weer een uur wachten. Er wordt dus aangeraden op een andere manier naar het centrum te reizen. En dus had ik een luchthaventaxi geboekt via … booking.com. Weinig mensen weten dat zij intussen ook “luchthaventaxi’s” aanbieden op hun platform. Er zijn tal van voordelen: je boekt en betaalt op voorhand (de prijs omvat alle kosten, inclusief tol- en parkeergelden en een eventuele tip als dat in het land gebruikelijk is), zo hoef je dus ter plaatse niets te betalen. Je kan tot 24u vóór de ophaaltijd nog annuleren, waarbij je je geld integraal terugkrijgt en de chauffeur volgt de actuele landingstijd op en past zich aan aan eventuele vertragingen. We hebben deze dienst al een paar keer gebruikt in Egypte en zijn er erg tevreden van. Hier in Buenos Aires was blijkbaar de moeilijkheid dat deze chauffeurs hier niet mogen parkeren om je dan in het luchthavengebouw op te pikken. En dus moet je hem via WhatsApp vertellen wanneer je door immigratie bent én je je bagage hebt, zodat hij dan de ‘kiss-and-ride’ van de luchthaven kan oprijden. Uiteraard was hij niet de enige, dus het was even wachten en uitkijken naar een “Auto chevrolet prisma negro con placa AA335BD afuera del McDonald’s”. Die McDonalds was makkelijk te vinden, de auto zelf iets moeilijker, ook al omdat het pijpenstelen regende. Maar na een goeie 10 minuten zagen we die zwarte Chevrolet met de juiste nummerplaat aan komen rijden, en vertrokken we voor een rit die uiteindelijk, door de vele files, nog ruim een uur zou duren vóór we aan het hotel aankwamen. Ter info, ik betaalde op voorhand €22.25, wat mij erg schappelijk lijkt voor de service.
Rond kwart over tien waren we in het hotel. De officiële check-in tijd is 15:00, dus onze kamer was nog niet klaar. Da’s dan weer een nadeel van zo’n nachtvlucht: het zou fijn geweest zijn om even te kunnen douchen, maar dat kon dus niet. We haalden dan maar ons regenjasje en paraplu uit de bagage, lieten de rugzakken achter in het hotel en gingen op zoek naar een Western Union om geld te wisselen.
Ik had bij de voorbereiding heel wat halve horrorverhalen gehoord over de moeilijkheden die je hebt als je op eigen houtje door Argentinië reist. Het land verkeert al jaren in een economisch moeras met een enorm stijgende inflatie, vorig jaar nog meer dan 200%. Dat heeft allerlei gevolgen, en dus had ik me voorbereid op volgende mogelijke problemen die ik in een aantal fora was tegengekomen:
- Geld wisselen
- Geld wisselen is moeilijk: de banken hanteren een erg ongunstige officiële koers, dus het wordt sterk afgeraden bij banken of officiële wisselkantoren geld te wisselen. Je vraagt best je hotel naar een “cambio” in de buurt die een goeie wisselkoers aanbiedt – een soort grijze markt dus, niet helemaal verboden, maar toch ook niet helemaal officieel. Wie mij een beetje kent, weet dat ik daarvan absoluut niet hou.
- Breng nieuwe, niet gekreukte of geplooide biljetten van 100 dollar mee om te wisselen. Biljetten van een lager bedrag of oudere biljetten worden vaak niet aanvaard. Ook euro’s worden geweigerd.
- Er is een tekort aan bankbiljetten omdat de prijzen zo de hoogte ingegaan zijn. Je krijgt bij het wisselen meestal briefjes van 2.000 pesos (ongeveer 2€). Als je dus een biljet van 100 dollar wisselt, krijg je 50 biljetten van 2.000 pesos (als alles goed gaat, soms krijg je ook biljetten van 1.000 of zelf 500 pesos, en dus kan het gebeuren dat je zeventig of tachtig biljetten krijgt voor 1 briefje van 100 dollar.
- Gebruik geen geldautomaten: je krijgt maar een beperkt bedrag (meestal niet meer dan 40.000 pesos, zo’n 40€) en je betaalt een heel hoge ‘fee’ aan de bank (tot 1/3 van het opgenomen bedrag)
- In Buenos Aires heb je een SUBE kaart nodig om met het openbaar vervoer te reizen. Die kaart wordt ook in Bariloche gebruikt, waar we volgende week zullen zitten.
- Zo’n SUBE kaart kost 880 pesos, maar er is een tekort aan SUBE kaarten en dus worden die in winkeltjes verkocht aan vijf keer de normale prijs. Het is ook niet duidelijk welke winkeltjes nog SUBE kaarten hebben en welke niet, dus het kan zijn dat je op heel wat plaatsen moet proberen zo’n kaart te bemachtigen.
- In principe is zo’n kaart in sommige metrostations ook te krijgen, maar het is volstrekt onduidelijk in welke stations.
- Zo’n kaart kan je enkel met contant geld betalen, dus je moet eerst het wisselprobleem – zie hoger – oplossen
- Er wordt veel gestaakt in Argentinië en bij Aerolíneas Argentinas, de lokale luchtvaartmaatschappij waar we later deze reis drie keer mee zullen vliegen, heerst er chaos, waardoor regelmatig vluchten op het laatste moment worden gecanceld.
Wat 1. en 2. betreft: de verhalen zijn sterk overdreven. Het hotel raadde een Western Union in de buurt aan om geld te wisselen en daar bleek het wisselen van 100 USD helemaal geen probleem: we kregen er 113.000 pesos voor in de plaats, da’s een wisselkoers die erg dicht bij de ‘Blue dollar‘ ligt, een alternatieve wisselkoers die veel beter is dan de officiële koers. En we kregen die 113.000 in 11 biljetten van 10.000 – dat nieuwe biljet is nog maar een paar maand op de markt – en 3 biljetten van 500. Het kleine rugzakje dat ik meehad om die vele biljetten in te steken, was dus overbodig. En ook een SUBE-kaart was relatief snel gevonden. In het eerste metrostation was het loket gesloten, maar in het tweede konden we zonder probleem 2 SUBE-kaarten kopen aan de normale prijs. Je moet dan zo’n SUBE-kaart ook nog opladen, en daarbij waren we even ‘lost in translation’. Ondanks het feit dat ik me al maanden aan het voorbereiden ben door opnieuw door mijn cursussen Spaans te gaan, bleek de snelheid en het accent waarmee de loketbediende sprak, het toch onmogelijk te maken om hem te verstaan. Maar een erg vriendelijke dame die achter ons stond, legde het dan in simpele bewoordingen en met het nodige geduld in het Spaans uit, zodat we uiteindelijk toch met gevulde SUBE-kaarten de metro konden nemen.
Of 3. wel een probleem wordt, weten we pas volgende maandag, als we de eerste binnenlandse vlucht nemen.
Omdat het nog steeds aan het stortregenen was, moesten we de planning van onze eerste dag al voor een stukje omgooien: de stadswandeling die Philippe had uitgestippeld, houden we voor later deze week – het weer ziet er vanaf morgen beter uit. We namen eerst de metro naar het station van Buenos Aires – Estación Retiro Mitre. Een mooi gebouw met vooral een heel mooie ruimte die vroeger het stationsbuffet was… maar intussen zit er een Burger King. We namen er enkel foto’s.
Dan trokken we trokken naar het Museo de Arte Hispanoamericano Isaac Fernández Blanco, dat twee sterren krijgt in de Michelin. Die zijn, wat mij betreft, niet verdiend. De collectie is best interessant – koloniale kunst van A tot Z, waaronder zilverstukken, schilderijen, keramiek, religieuze kunst uit de 16e tot de 19e eeuw – in het Palacio Noel, een mooi voorbeeld van de neokoloniale architectuur die in de jaren 20 in zwang was. Maar het gebouw leent zich niet tot museum, met allerlei kleine, donkere, muffe kamers en de stukken worden slecht belicht in vitrines waar je dan ook nog eens de lampen van de kamers in weerspiegeld ziet.
We wilden lunchen in Los Jardines de Las Barquin, de chique cafetaria van het museum, maar een van de suppoosten, waaraan we vroegen waar die precies was, zei meteen dat het “very expensive” was en dat we veel beter naar een ander café-restaurant vlakbij zouden gaan: Farinelli. Dat deden we dan ook en we aten er een erg lekkere Aztec wrap en een super lekker gebakje met een espresso. Zo konden we er weer een paar uur tegen.
We deden een stukje van de wandeling in de buurt, met o.a. Plaza Embajada de Israel, waar ter nagedachtenis aan de slachtoffers die vielen bij een aanslag op de Israëlische ambassade in 1992, 22 lindebomen in twee parallelle rijen geplant zijn.
Het bleef regenen, en dus eindigden we onze eerste uitstap in de hoofdstad in Galerías Pacífico, dat rond 1890 werd gebouwd als winkelgalerij naar Italiaans voorbeeld, later dienst deed als kantoor van de spoorwegen, en in 1992 is herrezen als chique winkelcentrum. We waren er niet zozeer de winkels, maar wel voor de 450 m2 aan fresco’s die het centrale koepelgewelf sieren en die in 1945 werden vervaardigd als een samenwerkingsproject door de Argentijnse nieuwe realisten. Al vielen die in het echt toch een beetje tegen.
