Vanmorgen deden we een uitstap naar Dazaifu, waar we eerst naar een heiligdom trokken, de Dazaifutenmangu. Meteen werd ons ook een treffend verschil tussen Hokkaidō en Kyūshū: in Hokkaidō hebben we geen tempels gezien, hier zijn er wel. Ook een verschil: er zijn hier veel Chinese toeristen… en dus ook het lawaai dat ze maken.
Gelukkig gingen ze allemaal in grote groepen van hun bus naar het heiligdom en terug, zodat we in alle rust het nabijgelegen Kyūshū Kokuritsu Hakubutsukan konden bezoeken, het Kuyshu National Museum. Het richt zich op de geschiedenis van de culturele uitwisselingen van Japan met de rest van Azië. Hoewel het een relatief nieuw museum is, is de collectie vrij wanordelijk opgesteld en waren we niet echt onder de indruk. Behalve dan van het super-high-resolution auditorium waar een korte 8K-film vertoond wordt over de christelijke kerkjes op de vele eilandjes die Kyūshū telt: superscherp beeld, je waant je echt in de kerkjes zelf.
Wat ik ook nog altijd geweldig vind is dat je in de trein altijd in de rijrichting zit: de stoelen kunnen namelijk met een eenvoudige handeling omgedraaid worden. Gek dat dat in België, en bij uitbreiding Europa, ook niet het geval is.
In Fukuoka pikten we onze bagage op in het hotel en vanuit het Hakata-treinstation namen we de eerste hogesnelheidstrein deze reis. Geen Shinkansen deze keer, want die rijdt niet tot Nagasaki. Wel een limited express. Die is sneller dan een express, hoewel je het omgekeerde zou verwachten. Die ‘limited’ staat echter voor het ‘beperkt aantal stops’: een limited express stopt dus minder vaak dan een express.
En zo zijn we in Nagasaki beland, in een hotelketen wie we wel charmant vinden: de Dormy Inn. Eerst was het tijd voor een bezoek aan de “laundry facility” want na anderhalve week rondtrekken moest er gewassen worden. De instructies van de wasmachine en droogkast ontcijferen was, zelfs met Google Translate, een uitdaging, maar alle kleren zijn er proper en op het eerste zicht ongeschonden uitgekomen 🙂
Vanavond aten we dan… Chinees. Na 10 dagen Japans eten wilden we wel eens iets anders. We logeren vlakbij Chinatown dus Philippe had een Chinees restaurant uitgekozen, bekend voor zijn “eerste klasse” Champon-noedels. Erg lekker en niet duur.