Zondagmorgen namen we de Shinkansen naar Hiroshima. 800 km in 4 uur, het blijft aangenaam, die hogesnelheidstreinen. Obama was hier 2 dagen geleden, en hij heeft het mooie weer meegenomen naar Amerika blijkbaar: de hele dag heeft het geregend. We diepten dus regenjasje en paraplu uit onze bagage en stapten op de “Horishima meipuru-pu” sightseeing bus. Erg handig als je een JR Pass hebt, want dan is die gratis. De chauffeur moet dan wel van elke JR Pass een foto nemen, met zo’n kleine pocketcamera. En vermits we in totaal drie keer op de bus stapten (het is zo’n “hop-on, hop-off” systeem), zijn er dus 6 foto’s van onze passen gemaakt. Alweer bizar.
We stapten eerst af bij de “A-Bomb Dome”, een van de weinige gebouwen waarvan een stuk de atoomaanval heeft overleefd, zij het in erg beschadigde staat.
Erg aan te raden is de gratis Hiroshima National Peace Memorial Hall for the Atomic Bomb Victims, gebouwd in 2002 door Tange Kenzo. In de cirkelvormige centrale hal markeert een fontein “ground zero”. Rondom zie je in 360 graden een beeld van de vernielde stad na de catastrofe. Het heeft een ingetogen sfeer waar je kan bezinnen.
De hall grijpt veel meer aan dan het Hiroshima Peace Memorial Museum. Daar was heel veel volk en het museum doet wat gedateerd aan. We hadden 2 uur voorzien in onze planning, maar waren op een dik half uur alweer buiten. De East Building wordt op dit moment gerenoveerd, misschien wordt het interessanter als die vleugel weer opengaat.
Omdat het bleef regenen zochten we een restaurant in de buurt. Via TripAdvisor vond Philippe een Indisch restaurant vlakbij het hotel dat goeie kritieken kreeg: インド料理 ルーパリ (http://www.roopali.jp/) – het hoeft ook niet elke dag Japans te zijn, dat zullen we nog voldoende eten deze 3 weken. Het was er erg rustig, maar dat was uitzonderlijk zei de eigenaar. Meestal zat het erg goed vol, o.a. omdat ze in de Lonely Planet staan.