De Narita Express vanuit de luchthaven vertrok, zoals we verwachtten, stipt op tijd. Een uur later moesten we overstappen op een Shinkansen, de eerste van een hele reeks die we deze reis zullen nemen.
Met een JR Pass mag je op zowat alle JR treinen doorheen het ganse land. Je moet, nog in België, een voucher kopen, die je dan omwisselt. Uiteindelijk krijg je een grote kaart die je telkens moet laten zien als je een trein wil nemen. Absoluut niet praktisch: de kaart is nog groter dan een oud Belgisch rijbewijs en past dus nergens in.
Het is ook een kaart van dik papier, dus na een paar dagen heeft die al ezelsoren. Bizar dat in een land waar heel veel dingen technologisch erg gevorderd zijn, zo’n JR Pass niet een plastic kaartje met een chip is. Je kan dus ook de automatische gates nergens gebruiken, je moet met die JR Pass telkens langs het loket.
Japan is ook een land van regeltjes. Philippe wilde bij de overstap in Shinagawa door een van de open poortjes wandelen, nadat hij zijn JR Pass had getoond, maar nee hoor, dat mag niet: je moet langs het ene poortje naast het loket, ook al is dat dicht en moet dat dus eerst door een personeelslid opengedaan worden.
In Shin-Yokohama overnachtten we in een hotel vlakbij het station. Bij de receptie heerste wat verwarring en werd ons verteld dat we 6.000 yen zouden moeten bijbetalen, omdat we een kamer met 1 dubbel bed hadden gereserveerd en de enige andere kamer met 2 bedden een suite was. Ik maakte duidelijk dat 1 dubbel bed precies was wat we wilden – en dat we getrouwd waren. Het meisje achter de receptie zei daarop “Oooh, congratulations – that is so nice” en we kregen wat we geboekt hadden.
We vroegen aan de receptie ook of ze een klein Japans restaurant in de buurt konden aanbevelen. Ze stuurden ons naar Otooya, 2 blokken verder, waar ze zelf af en toe gingen eten.
Voor nog geen 10 euro aten we daar erg lekkere makreel met miso soup en rijst met perilla en hijiki. Gelukkig was er een menu in het Engels, want ondanks het feit dat ik nu al een half jaar Japans oefen met een Pimsleur cursus, is menu’s lezen in het Japans een onbegonnen zaak. Uit de rekening blijkt bv. dat we ほっけ (hokke) gegeten hebben en hoewel het in het hiragana geschreven is, wat ik intussen wel kan lezen, weet je dus enkel dat het “hokke” is, maar niet wat dat dan betekent. Het blijkt dus Atka makreel te zijn.
Ook ひじき (hijiki) zei me niks. Wikipedia leerde ons dat hijiki bruin zeewier is dat in Japan, Korea en China gegeten wordt. Het is een rijke bron van voedinsgvezels, ijzer, calcium en magnesium. Maar volgens het artikel kan het potentieel ook toxische hoeveelheden van arseen bevatten. Het heeft ons hoedanook toch gesmaakt 🙂
