Het was zwaarbewolkt, maar nog droog toen we wakker werden deze ochtend, dus we konden erop uit trekken. Naar Daisetsu Kogen Onsen meer bepaald, om de Numa-Meguri Hiking Trail te doen. Twee weken per jaar is deze trail zo populair, dat je er niet met de auto naartoe mag, maar een speciale shuttle bus moet nemen.
Die vertrekt wel van “Lake site”, zo’n 16km van waar we logeren, dus daar moesten we eerst met een andere bus naartoe. Gelukkig waren die op elkaar afgestemd (tenminste toch bij het heengaan, meer daarover later :-)) zodat we op minder dan een uurtje in the Brown Bear Information Center stonden. Daar krijg je de verplichte uitleg over het gevaar van de bruine beren die hier rondlopen. Die uitleg was deze keer wel volledig in het Japans, dus erg veel hebben we er niet van begrepen. Maar in Shiretoko-Goko zijn we uitvoerig gedrild, dus we weten wat doen én we hebben een belletje mee: dat gerinkel houdt de beren op afstand, naar het schijnt. Het is trouwens erg grappig om te zien hoe een hele groep Japanners aandachtig luistert naar de uitleg en op het einde allemaal tegelijk buigen en “dank u” zeggen. Zo’n beleefd volk, het blijft ons verbazen.
De reden van de populariteit van de trail de laatste 2 weken van september zijn de herfstkleuren. We hadden gehoopt die al te zien in Shiretoko, maar daar bleven we op onze honger. Hier in Daisetsu werden we niet teleurgesteld. Alleen de regen was een beetje spelbreker. In het begin viel het nog wel mee, toen was het gewoon wat aan het miezeren, maar op het einde was het echt aan het regenen. Blijkbaar is er in 2016 een stevige tyfoon geweest, want een deel van de trail is ook nu nog, 2 jaar later, niet toegankelijk: ja moet dus na zowat 4km omkeren en langs dezelfde weg terugkeren. En hoewel het niet zo moeilijk was als de beklimming en afdaling van de Meakandake eergisteren, was deze trail geen walk in the park. De regen had intussen de rotsen redelijk glad gemaakt, dus echt fun was die terugkeer niet.
Bij het Brown Bear Information Center konden we meteen op een shuttlebus terug, maar bij Lake site, waar zo goed als iedereen naar zijn auto ging, bleek dat de volgende bus terug naar Sōunkyō pas ruim een uur later zou komen… Die Lake site is eigenlijk een grote parking, verder is er niets. En het was aan het regenen. Daar een uur lang wachten in de regen was écht geen prettig vooruitzicht. Gelukkig hadden we op de trail kort kennis gemaakt met een Brits koppel en toen die de parking afreden, zagen ze ons staan en vroegen ze of we misschien een lift nodig hadden. Een aanbod dat we erg graag accepteerden.
Nog geen kwartier later waren we terug in ons hotel, waar we ons meteen zijn gaan opwarmen in de onsen.