Toen we deze ochtend wakker werden, was het niet nog steeds niet zeker of we in Yakushim zouden geraken: de website van Japan Airlines gaf aan “conditional flight, checking weather conditions at Yakushima airport”. Ook in de luchthaven kon men nog niks zeggen. Maar toen een eerdere vlucht er geland was, leek het ons wel waarschijnlijk dat het ook voor onze vlucht nog zou lukken. Al had ik niet meteen een erg gerust gevoel toen ik zag dat het een relatief klein propellervliegtuig was. Net na het opstijgen werd ons ook verteld dat het zou kunnen dat we terug zouden moeten vliegen mocht onderweg blijken dat het weer te slecht was.
Het vliegtuig was wel spliksplinternieuw: het is het eerste vliegtuig waarin ik zag dat er geen “no smoking” lichtjes meer zijn, maar een icoontje met een laptop en telefoon waar radiogolven uitkomen met een rood kruis erover. Sign of the times I guess 🙂
De vlucht was pretty uneventful: ik heb al een pak meer turbulentie meegemaakt. Het is ook kort, op 35 minuten sta je op Yakushima. Daar verwonderden we ons over het feit dat niets erop wees dat er een tyfoon zat aan te komen. We hadden harde wind en veel regen verwacht, maar het was droog en veel wind was er niet. De golven waren wel hoog, zo merkten we toen de bus naar ons gastverblijf langs de haven passeerde.
We gingen ervan uit dat we niets meer zouden kunnen doen vandaag, maar vermits het weer voorlopig beter was dan verwacht, namen we, na het afzetten van onze bagage, toch de bus naar de andere kant van het eiland, om naar de 88-meter hoge waterval te kijken, de Oko no taki. Onderweg viel het ons op dat het eiland weliswaar zeer groen is, maar erg subtropisch doet het toch niet aan: een beetje een tegenvaller, eerlijk gezegd.
Na de lange busrit terug dronken we een koffie in het Smiley Café en keerden terug naar het gastenverblijf, dat gerund wordt door een ouder koppel. Nu ja, gerund is misschien een groot woord: ze hebben 1 kamer. Beiden spreken een paar woorden Engels en willen blijkbaar graag met ons communiceren, wat charmant is, maar ook wel wat vermoeiend 🙂
Het regende een beetje toen we wilden gaan dineren, dus de uitbater bracht ons met de auto naar een restaurantje in de buurt, waar we flying fish aten, het belangrijkste exportproduct van Yakushima.
Toen we terugwandelden naar ons verblijf, vroegen we ons af waar die supertyfoon waar ze ons al dagen voor waarschuwen, nu eigenlijk bleef: het leek wel een zwoele zomeravond, het was droog en er stond een lichte, warme bries. Van tyfoon Trami was helemaal geen spoor. Nochtans hadden we onderweg gezien dat een aantal bewoners hun huizen aan het dichttimmeren waren, en ook bij ons gastenverblijf hadden ze metalen platen bovengehaald en voor de deuren en vensters gezet.