Ook de laatste dag van de reis zou het een stralende, hete dag worden. Ik had enkel een wandeling door Södermalm voorzien, maar omdat onze terugvlucht pas om 17u30 zou vertrekken, had Philippe voorgesteld om ook nog het National museum te bezoeken. Dat deden we dus, al viel zowel de selectie van werken die daar hangen nogal tegen, en bleek de app/audiogids voor het grootste deel niet te werken. Onze treinrit naar de luchthaven verliep erg voorspoedig, maar in de luchthaven zouden we nog een surrealistische ervaring meemaken.
Maar we begonnen de dag dus met een wandeling door Södermalm. Het wordt vaak afgekort tot “Söder” en is een groot eiland in het zuiden van het centrum van Stockholm. Het gebied ligt direct onder Gamla Stan (de oude stad) en telt bijna 100.000 inwoners, waarmee het één van de dichtstbevolkte plekken van Scandinavië is. Ook ons hotel ligt in Södermalm, net zoals Slussen, wat al jarenlang een immense bouwput is (zie het verslag van 15 juli). We namen de metro tot Slussen en bekeken de werkzaamheden vanop de loopbrug naar Katarinahissen, een iconische publieke lift die het lager gelegen Slussen-gebied met Mosebacke Torg op Södermalm verbindt. De lift is 38m hoog. De eerste Katarinahissen (hiss = lift in het Zweeds) werd gebouwd in 1883 door de Belgische firma Lecoq & Comp en was meteen een bezienswaardigheid. In 1933 werd de lift vervangen door een moderner exemplaar. Die werd in 2023 intensief gerenoveerd.
In Södermalm vind je op de oostkant een aantal hobbelige klinkerstraatjes die nog dateren uit de middeleeuwen, met een reeks mooie houten huisjes. Bij Fjällgatan kan je ook van een uitzicht genieten over Skeppsbron, Skeppsholmen en Djurgården, maar ik heb daar geen enkele foto gemaakt: de views vanop de overzetboot gisteren waren mooier. De toeristen die in drommen door autobussen op de plek worden afgezet, waar ze dan “five minutes” hebben om foto’s te maken, deden dat allemaal wel. Wij maakten een paar mooie of leuke foto’s in de rest van Södermalm, op plaatsen waar die toeristen niet komen.
Dan namen we de bus naar het Nationaal museum. We hadden vanmorgen nog speciaal de app van het museum gedownload. Dat bleek vergeefse moeite: de app wilde niet starten als we de audiogids voor de tijdelijke tentoonstelling selecteerden. We deden navraag bij een suppoost, die voorstelde de app te verwijderen en opnieuw te installeren, wat we deden, maar wat niet hielp. Even later kwam een andere museummedewerker kijken, maar die kon ook niet meer vertellen dan “it is supposed to work”. Niet dus. We hadden intussen al door die tijdelijke tentoonstelling gewandeld en gemerkt dat er vooral middelmatige en zelfs slechte werken hingen, dus we lieten het voor wat het was. De andere audiogids, voor de permanente tentoonstelling, werkte wel, maar was ook een teleurstelling. Het was verre van duidelijk waar de werken die besproken werden precies hingen, dus het was vooral zoeken terwijl je kris-kras door de zalen loopt. En na de bovenste verdieping, waar de audiogids begonnen was, eindigde die doodleuk met de melding “we suggest that you discover the other floors on your own”. We hebben het al vaker gemerkt deze reis, maar hier was het echt frappant: waardeloos, die app/audiogids. En wellicht heeft het nog veel gekost om die te maken ook.
De permanente tentoonstelling viel ons ook tegen trouwens: ook hier weinig werken die de moeite waard zijn. Om die redelijk zwakke selectie wat te camoufleren staan er overal meubelstukken, keramiek, zilverstukken en voorbeelden van Zweeds design tussen de schilderijen en beeldhouwwerken. Maar het kon ons dus niet echt bekoren.
De lunch in het museumrestaurant was dan wel lekker, een typisch lunchbord hier in Zweden: gerookte zalm met mierikswortelcrème, garnalen in mayonaise, aardappel- en cheddar frittata met forelkuit en sjalottenvinaigrette. En bij zo’n lunch mag je onbeperkt brood of knäckebröd nemen. Dat staat naast de toog of ergens in de hoek, telkens met een bordje boter bij. En wat we ook erg kunnen appreciëren: overal is er ook gratis kraantjeswater te krijgen. Niet alleen in Stockholm trouwens, we hebben dat overal op onze reis gezien. Ook ’s avonds, als we ergens gingen heten, kwam er steevast “tap water” op tafel, soms hadden we zelfs de keuze om voor “sparkling tap water” te kiezen. In zo goed als alle gevallen gratis, en als het al eens aangerekend werd, ging het om 1 of 2 euro voor vaak 2 flessen. Dat zou ook in België moeten kunnen.
We bleven uiteindelijk minder lang dan voorzien in het Nationaal museum, en dus hadden we nog ruim een half uur over. We besloten om de wandeling in Gamla Stan die we eergisteren in de motregen deden, nog eens over te doen nu de zon overvloedig scheen, omdat dat misschien mooiere foto’s zou opleveren. Maar ik heb geen nieuwe foto’s meer gemaakt: het resultaat bleef min of meer hetzelfde en ik had sowieso het verslag over die dag al gepost op de blog. Ik zag het niet zitten om daar alle foto’s te vervangen door nieuwe foto’s die amper verschilden. Allen op weg naar Gamla Stan zag ik nog een paar mooie, leuke of absurde dingen:
We namen dan de metro om onze bagage op te pikken die we achtergelaten hadden bij het hotel en namen diezelfde metro, maar dan in de andere richting om tot in het Centraal Station te geraken. Daar stapten we op de hogesnelheidstrein Arlanda Express die ons in 20 minuten op de luchthaven bracht.
Daar werden we, bijna letterlijk, van het kastje naar de muur gestuurd. Op een bepaald moment dacht ik dat we in een verborgen camera-programma waren beland: bij het binnenkomen bleek dat er om 17u30 twee vluchten naar Brussel vertrekken, door 2 verschillende maatschappijen: SAS en Brussels Airlines. Dat leek me wat absurd, dus ik vermoedde dat het om een “code-sharing” vlucht ging, dat het dus om eigenlijk om 1 vlucht ging met 2 verschillende vluchtnummers. Maar op het grote bord zagen we voor beide vluchten andere check-in balies: voor de Brussels Airlines vlucht moesten we naar balies 10-14, voor SAS naar 74-81. Vreemd. En net toen we naar 10-14 wilden gaan, verscheen op datzelfde bord de balienummers 74-81 voor beide vluchten. Hmm, dus toch code-sharing? Wij dus op zoek naar balies 74-81, die uiteraard helemaal aan de andere kant van de gigantische vertrekhal lagen. Toen we daar aankwamen werd ons nogal onvriendelijk duidelijk gemaakt dat we daar toch niet moesten zijn: “we don’t dus Brussels Airlines here, see the big screen where you need to be”. Op ons antwoord dat we dat gedaan hadden kwam een zo mogelijk nog norser “Not here, see the big screen”.
Wij dus terug naar het midden van de hal om naar dat grote scherm te kijken… en daar stond bij Brussels Airlines opnieuw 10-14!! Blijkbaar worden niet alle kolommen op hetzelfde moment ververst. Bon, 10-14 was uiteraard aan de andere kant van de hal, dus wij, met onze rugzakken, daarnaar toe. Daar zagen we gelukkig een logo van Brussels Airlines, dus dat was een goed teken, maar blijkbaar moet je eerst zelf bagagelabels afdrukken aan een reeks self-service kiosken. Wij dus daarnaar toe en na wat zoeken (zo’n kiosken zijn vaak allesbehalve intuïtief) hadden we onze bagagelabels en konden we opnieuw aanschuiven voor balies 10-14. Uiteindelijk kom je bij zo’n balie terecht waar niemand zit, maar waar je zelf je bagagelabel moet scannen en de bagage zelf op de bagageband moet leggen. Dat is in Zaventem intussen ook zo, maar daar krijg je ene grote grijze plastic bak waarin je je rugzak kan leggen, om te vermijden dat die ergens vast komt te zitten met alle banden en bandjes die aan zo’n rugzak hangen. Zo’n plastic bakken waren echter nergens te bekennen. We vroegen dat dan aan één van de medewerkers die daar rondliepen, en die zei “With large backpacks, you need to go to desk 4”. Huh? Bon, wij dus naar balie 4 (die gelukkig niet zo ver van balies 10-14 lag) om daar van de vrouw die er zat te horen te krijgen: “This is special luggage, you need to go to “Special luggage section C” en ze kleefde een sticker met de letter “C” op onze bagagelabels. Ik zei dat dit nu al de derde keer was dat we naar een andere balie werden gestuurd en dat we gewoon een plastic bak nodig hadden. Waarop het antwoord kwam: “We don’t have luggage tray because this is all self-service. You never have luggage trays with self-service.” Toen ik protesteerde en zei dat dat in Brussel wel het geval was, kreeg ik te horen: “This is Stockholm, not Brussels. You have to go to special luggage section C”. Wij dus op zoek naar sectie C die uiteindelijk… nog áchter balies 74-80 bleek te liggen, dus weer helemaal aan de andere kant van de inkomhal. Te absurd voor woorden… Daar werden onze rugzakken eindelijk aanvaard, al vroegen we ons wel af of we die wel zouden zien in Zaventem na de landing…
Dat bleek een onterechte vrees, integendeel: onze rugzakken kwamen als een van de eerste op de band. 26 minuten na de landing waren we al op weg naar het treinstation in de luchthaven, ik denk niet dat ik ooit mijn bagage al sneller heb gehad in Zaventem dan deze keer. We konden daardoor een trein eerder nemen dan voorzien, waardoor we dus nog ruim een half uur vroeger dan ik had ingeschat, thuis waren.