Ook vandaag was het nat. Niet meer de continue regen van gisteren, maar “drizzle”, waar je dus evengoed nat van wordt 🙂
Toch trokken we naar de Fēiláifēng peak, wat vrij vertaald “de uit Afar overgevlogen piek” is. De legende wil namelijk dat een Indiase monnik 1600 jaar geleden in de vallei toekwam en stomverbaasd was dat de heuvel die hij zag zodanig anders was dan alle andere in China, en zoveel gelijkenissen vertoonde met typische heuvels in zijn thuisland, dat het niet anders kon dan dat de heuvel was komen overvliegen uit India.
De piek is 209m hoog, maar we hebben hem niet gezien, want hij zat in de wolken. Het kabellift-tochtje dat we voorzien hadden, hebben we dus maar gelaten. Maar we bezochten wel de Ling-Yintempel, het bekendste tempelcomplex van Hangzhou. De boeddhistische tempel werd in 326 n.Chr. gesticht door de ook al uit India afkomstige monnik Wei Li. De tempel bevat drie grote hallen: de Hal van de Vier Hemelse Wachters, de Hal van de Groet Boeddha en de Hal van de Medicijn-Bhoeddha.
Het viel ons op dat heel wat mensen een soort regenjasje voor hun schoenen dragen. Absoluut niet fashionable, maar wel handig, want wij hadden voor de tweede dag op rij natte schoenen (en voeten).
’s Middags aten we een Chinese hamburger, die best wel OK was, want het restaurantje dat Philippe had uitgepikt, stond op Google Maps wel vlakbij de tempel, maar bleek in het echt toch alweer een busrit verder, en we zouden nog genoeg op een warme, vochtige bus zitten vandaag.
Na zo’n busrit, waar ik me weer stoorde aan het vierdubbele lawaai (geluid van reclamefilmpjes in de bus, tegelijk met aankondigingen allerhande in het Chinees, passagiers die tegen elkaar zitten te roepen en andere passagiers die videofilmpjes met geluid op hun smartphone afspelen), bereikten we het Traditioneel Chinese Medicijnenmuseum. Het gebouw vonden we interessanter dan de tentoonstelling (hoewel die misschien ook wel interessant was, maar dat was uit de vaak onbegrijpelijke Engelse teksten toch niet op te maken).
Daarna gingen we op zoek naar een geldautomaat. De eerste poging, in de ochtend, in de buurt van het hotel, was mislukt omdat we telkens de melding “Your daily limit has been exceeded” kregen, hoewel we vandaag nog helemaal niks afgehaald hadden. De tweede bank bleek niet meer te bestaan en de derde waren ze aan het verbouwen. Ook in de namiddag bleken 2 ATM-locaties die op de kaart stonden, in praktijk niet (meer?) te bestaan. Toen we dan in een winkelcentrum aan de Service Desk vroegen of er een ATM was, werden we verwezen naar een donker, wat obscuur steegje. Toen we daar niet meteen een ATM zagen, keerden we terug naar de Service Desk, waar dan een Chinese medewerker ons in dat steegje begeleidde… tot een soort telefooncel, die inderdaad een geldautomaat bleek te bevatten. Dat hadden we zelf nooit gevonden. Bovendien bleek die cel automatisch op slot te gaan, zo gauw je je bankkaart in de automaat stak. Veiligheid zeker? Gelukkig kan je de cel zelf van binnenuit ook terug losmaken. 🙂
Ik schrijf dit verslag in de hogesnelheidstrein naar de luchthaven van Shanghai, waar we de metro zullen nemen naar ons hotel. Het volgende verslag komt dus vanuit de havenstad aan de Huangpu-rivier.