De vlucht verliep goed: we vertrokken zowaar 10 minuten te vroeg (bijna altijd als we in Zaventem het vliegtuig nemen, hebben we minstens een beetje vertraging) en we kwamen bijna een half uur voor het voorziene aankomstuur toe… al heeft dat eigenlijk meer na- dan voordelen, als dat om 5u ’s morgens is. We hebben nauwelijks iets geslapen, dus we wisten dat het een erg vermoeiende dag zou worden.
Nog maar net in China konden we meteen 3 vaststellingen doen:
- De gekende smog is meteen zichtbaar en ruikbaar
- Van de overal voorspelde internetcensuur hebben we nog niet veel gezien: Gmail, Google, Google Maps en zelfs Facebook is allemaal gewoon beschikbaar
- Ook overal voorspeld en jammer genoeg wél waar: zo goed als geen enkele Chinees kan zelfs maar een paar woorden Engels. Dat leidde er vandaag dan o.a. toe dat we gekookte sla gegeten hebben… maar daarover later meer 🙂
Ook al was het vrij lang aanschuiven aan de grenscontrole, dan nog moesten we uiteindelijk wachten op onze reisrugzakken. Toen we die eenmaal hadden, gingen we op zoek naar een geldautomaat (die hadden we snel gevonden, al lukte het niet om bij de eerste geld op te vragen, maar gelukkig wel bij de tweede) en het “Train Ticket Office” waar we alle treintickets die we op voorhand geboekt hadden, zouden kunnen ophalen. Ik had tijdens de voorbereiding, na lang zoeken, een foto van dat office gevonden, en goed dat we die foto konden tonen, want onze Engelse vragen begrepen de mensen van de luchthaven die we aanklampten, helemaal niet. Met de foto werd het wel duidelijk dat dat office intussen niet meer bestond, en dat we dus onze traintickets in een echt treinstation zouden moeten gaan oppikken.
Dus dan maar de Airport Express op, die op dat uur (6u30) net begon te rijden. Na een half uurtje nog even overstappen op de metro en rond 7u50 stonden we aan de balie van het hotel. Vermist de inchecktijd 14u is, ging ik ervan uit dat de kamer nog niet klaar zou zijn en dat we dus de bagage zouden moeten achterlaten. Maar een erg vriendelijke receptioniste zorgde ervoor dat de kuisploeg, die om 8u30 begon, zich meteen met onze kamer bezighield – intussen kregen wij een welkomstdrankje – en om 8u40 mochten we al op onze kamer. Na een reis van 14 uur (deur tot deur) was het wel aangenaam nog even te kunnen douchen, voor we naar het Zomerpaleis trokken.
Het Zomerpaleis is prachtig. We hadden ook het weer mee (misschien zelfs iets té warm, even na de middag was het 35 graden) en in tegenstelling tot wat we gevreesd hadden, was ook de drukte nog doenbaar. Heel veel volk, dat wel, en vooral luidruchtige Chinezen, maar van gigantische wachtrijen of overvolle tempels was geen sprake. Vierde vaststelling: bijzonder weinig buitenlandse toeristen hier, het lijkt wel alsof voor China zichzelf als toeristisch land heeft ontdekt.
Na bijna 5 uur op het uitgestrekte domein van het Zomerpaleis te hebben vertoefd, trokken we naar het Beijing West Railway station, voor die bewuste treintickets. Onderweg hielden we nog even halt bij de National Library, een gebouw van KSP Jürgen Engel Architekten (dat er overigens van buiten spectaculairder uitziet dan van binnen).
Bij het buitenkomen uit de metro was het ons niet meteen duidelijk hoe je naar het treinstation kon, dus we hebben het aan een aantal metrobeampten, een passant en de “Beijing Tourist Office” gevraagd, maar niemand begreep ons Engels. Uiteindelijk op eigen kracht gevonden, en daar dan de 22(!) treintickets die we deze reis zullen nodig hebben, laten afdrukken.
Tegen die tijd was het bijna 18u, en waren we eigenlijk ruim 28 uur wakker (ik heb alleszins op het vliegtuig niet echt geslapen, wel af en toe wat ingedommeld) en dus doodmoe, maar we moesten het nog even volhouden, om zo snel mogelijk in het Chinees ritme te zitten en op die manier de jetlag onder controle te krijgen. En dus gingen we nog iets eten. Het restaurantje dat Philippe had uitgekozen, bleek nog niet open te zijn op dat uur, en dus kwamen we bij de buren terecht, waar opnieuw niemand Engels bleek te spreken en ze ook geen Engels menu hadden. Na heel veel gebaren en Google Translate dan toch iets kunnen bestellen… wat uiteindelijk een soort pikante, hete soep van noodles en verschillende soorten sla bleek te zijn, die je zelf moest koken in een pot die op de tafel stond. Heel erg bizar, en niet erg lekker, als we eerlijk mogen zijn.
En nu doen we de lichtjes uit, voor hopelijk een erg goeie nachtrust…