China|dag 4 – de Chinese muur

Vandaag was het dus een echt avontuur. We wilden op deze reis uiteraard ook de Chinese Muur zien, maar heel wat delen ervan zijn gerestaureerd en helemaal niet meer authentiek. Op zich zou dat nog niet echt een probleem zijn, ware het niet dat de meeste van die gerestaureerde stukken ook mini-pretparken zijn geworden, met uiteraard heel veel toeristen. En daar hadden we geen zin in. En dus heeft Philippe behoorlijk wat voorbereidingstijd gestoken om een stukje authentieke Muur te vinden in de buurt van Beijing. Er is een stuk dat de Jiankou Passing heet, dat tussen de Zhengbei Tower (Tower 34) en Tower 23 te bewandelen (of beter, te beklimmen) valt en authentiek is. Officieel is het niet open voor het publiek en dus is het ook erg rustig. Op het eerste (en moeilijkste) stuk zijn we hoop en al 20 anderen tegengekomen. Vaak hadden we de Muur helemaal voor ons alleen. En het uitzicht is ronduit spectaculair, zoals de foto’s en video’s bewijzen.

Maar er geraken is een uitdaging. Het begon ’s morgens vroeg met een lange metrorit en dan een busrit (met expressbus 916) van een uur, naar het noordoosten. Als je de bus uitstapt, word je belaagd door allerlei “black taxidrivers”: Chinezen die eigenlijk geen taxi mogen rijden maar je toch, vaak tegen woekerprijzen, in aftandse auto’s of minibusjes naar het beginpunt brengen. We hadden zelfs verhalen gelezen over mensen die een paar haltes vóór de halte waar je eigenlijk moet afstappen, de bus opstappen en buitenlanders aanraden om daar uit te stappen, omdat dat zogezegd de juiste halte is. Dat is het niet, maar er staan dan handlangers klaar die je, via allerlei omwegen en voor teveel geld, met een pak vertraging brengen. We waren dus voorbereid en wisten dat je best tegen iedereen “No” zegt en even doorstapt, om een officiële taxi te nemen. We wisten ook dat zo’n taxi zowat 150¥ kost, maar we konden uiteindelijk de afspraak maken dat hij ons 120¥ zou aanrekenen (zowat 16€) voor een rit door de bergen die 50 minuten zou duren.

Onze klimtocht begon in het dorpje Xizhazi. Aangezien het stuk van de Muur daar eigenlijk niet open is voor het publiek, vind je ook geen duidelijk startpunt of duidelijke aanduidingen. We hadden wel foto’s van waar andere wandelaars begonnen waren, maar waar de taxi ons had afgezet, was niets van die foto’s herkenbaar. Er stond wel een bord “This section of the Great Wall is not open to the public”, dus we wisten dat we (ongeveer) goed zaten 🙂

Toch moesten we in het begin 2 keer rechtsomkeer maken, omdat het pad dat we volgden, doodliep. De tweede keer was dat wel in een soort boomgaard waar drie Chinezen aan het werk waren en 1 ervan was een heel vriendelijk Chinees meisje dat ons iets probeerde duidelijk te maken met behulp van Baidu Translate, maar ze had geen bereik, en dus de vertaling lukte maar niet. Ik had een offline versie van Google Translate op mijn telefoon, maar geen Chinees toetsenbord, dus ze kon mijn telefoon niet gebruiken. Ze wandelde dan maar een stukje met ons mee terug, om een rode pijl aan te wijzen die op de grond geschilderd stond (en die we over het hoofd hadden gezien). Het leidde meteen vrij steil naar boven, het bos in, de berg op. Ze maakte ons ook duidelijk dat er verderop ook rode pijlen zouden staan.

Dat was zo, als was het niet altijd even duidelijk, maar zonder nog verloren te lopen, bereikten we, na een klein uur klimmen, de Muur, bij Tower 32. Dat was niet exact waar we wilden beginnen – de hoogste toren in de buurt is Tower 34, dus we liepen eerst een stukje naar het Westen, om op die toren (de Zhengbei Tower) van het uitzicht te genieten.

Daarna ging het terug naar het Oosten, om via de Muur en 14 torens uiteindelijk Tower 20 te bereiken, waar het “commerciële” gedeelte van de Muur begint.

Sinds april vorig jaar is de deur bij Tower 20 toegemetseld, maar je kan nog steeds over het muurtje klimmen (pun intended :-)). Tussen Tower 20 en 14 is de Muur niet “wild” meer, zijn er (veel) meer toeristen – ook al viel het vandaag wel mee – en is de fijnste beleving eigenlijk voorbij.

Bij Tower 14 kan je dan met de kabelbaan naar beneden (voor 100¥ per persoon, een complete rip off voor de 2 minuten die de rit duurt, maar het is de eenvoudigste manier om beneden te geraken). Daar is het dan wachten op een shuttle-bus die je bij het begin van het park afzet, waar je dan door een soort openlucht commercieel centrum moet, waar je ze van alles proberen aan te prijzen. Bij de uitgang word je dan weer belaagd door “black drivers”. We gingen op zoek naar de bushalte, maar die staat nergens aangegeven. Toen we langs de weg wandelden, stopte een minibusje, dat al zo goed als vol zat, en de chauffeur zei “no bus” – we weten niet of dat echt waar is – en dat we voor 10¥ per persoon naar de bushalte van de expressbus gevoerd konden worden. Dat was een pak minder dan we verwachtten, dus hebben we dat maar gedaan. De expressbus kwam na een minuutje of 10 en na nog een lange metrorit waren we rond 18u, doodmoe maar zeer voldaan, terug in het hotel.