We zijn om 21u gaan slapen, maar hadden blijkbaar zoveel slaaptekort dat we pas wakker werden om 9u55 de volgende ochtend. Wat meteen ook betekende dat we het ontbijt zouden missen. Dan maar de dichtsbijzijnde bakker gezocht, in een winkelcentrum niet zo ver van het hotel, om toch niet met een lege maag naar de Verboden Stad te trekken.
We hadden bij de voorbereiding waarschuwingen gelezen over hele lange wachtrijen, maar dat viel nogal mee. Zowel bij de security check, de ticketdesk, de ticketcheck en de tweede security check was de wachttijd nooit langer dan 5 minuten.
Security checks heb je trouwens overal: bij elke ingang van elke metro moet je rugzak door de scanner en moet jij door een metaaldetector. Dat is ook zo bij treinstations en bij elke toeristische locatie (In de National Library die we gisteren bezochten, werd het zelfs wat absurd: de scanner detecteerde een doosje pepermuntjes in Philippe’s fototas, en die muntjes mochten niet mee naar binnen (“no food inside”). Verder piepen die metaaldetectors altijd, want je hoeft je GSM niet uit je zakken te halen, dus de effectiviteit van de controle ontgaat me enigszins).
Terug naar de Verboden Stad. Er mogen dagelijks maximaal 80.000 bezoekers binnen. Zoveel waren er vandaag niet, maar er was wel heel veel volk – dat zie je ook op de foto’s. Je kan de grote, imposante gebouwen niet bezoeken, het weinige dat erin te zien is moet je dus van achter een hekken bekijken, en met telkens een honderdtal Chinezen voor je die met smartphones een glimp van het interieur proberen op te vangen, lukt dat eigenlijk nauwelijks. Al lijkt wat er binnen te zien is nu ook niet echt spectaculair te zijn. Dat geldt bij uitbreiding eigenlijk voor de ganse Verboden Stad: groot, veel gebouwen en veel ruimte, dat wel, maar eigenlijk eentonig, niet echt mooi, niet goed onderhouden en krioelend van de toeristen. We waren dan ook veel meer onder de indruk van het Zomerpaleis gisteren.
Ook de paar gebouwen die we te bezoeken zijn, o.a. een tentoonstelling van honderden klokken, zijn slecht ingericht, donker en ouderwets.
We verlieten de Verboden Stad dan ook na een uur of 4 via de North Gate en moesten dan zowat 2km teruglopen om het National Centre for the Performing Arts te gaan bekijken. De bedoeling was dat we binnen een kijkje gingen nemen, maar daar had je blijkbaar een ticket voor nodig, en na 3 keer van de ene balie naar de andere gestuurd te worden – door opnieuw Engelsonkundige Chinezen – gaven we het op en bekeken dan maar de buitenkant van “the Giant Egg”.
We liepen dan terug naar het Tiananmenplein – opnieuw door security dus – waar ik een kort filmpje maakte.
Dan liepen we door naar Luilichang, een oude straat met een aantal nog authentieke winkels. Maar ook opnieuw heel veel volk, het gaf me een “Nieuwstraat op de eerste zaterdag van de koopjes”-gevoel. We aten Peking Duck in het De Yuan Roast Duck restaurant. Hier hadden ze gelukkig een menu met foto’s van de gerechten, zodat we de juiste keuze konden maken – en we uiteindelijk minder betaalden dan gisteren voor een veel lekkerdere maaltijd.
