We besloten deze tweede Japanreis in schoonheid: met de beklimming van Mt. Takao, zo’n uurtje per trein vanuit Tokyo. Het weer was prachtig: volop zonneschijn met een paar stapelwolkjes, en 25 graden. Het was wel vochtig (vochtigheidsgraad 65% volgens Accuweather) en het is een klim die van 194m naar 599m boven zeespiegel gaat, dus het was toch nog behoorlijk inspannend.
We lieten de kabelbaan links liggen en namen trail no. 1 om naar boven te klimmen. Dat is ook de meest gebruikte, die is over het ganse traject geplaveid. Na zowat 40 minuten bereikten we het “Observation Deck”, de plaats waar de kabelbaan eindigt. Daar haken heel wat mensen al af, maar wij klommen door, naar de top.
Op de top zelf was het erg druk, vooral door een hele bende schoolkinderen. Gelukkig had Philippe een restaurantje gevonden op een steenworp van de top, dat door heel weinig mensen gekend is. Het is een heel eenvoudige eettent, met tafels buiten met zicht op het dal. Heel rustig én lekker.
Om af te dalen, namen we trail no. 6. Die is een pak avontuurlijker: het begint met trappen, maar al gauw volg je een riviertje, waar het soms een beetje klauteren over rotsen is. Het is een heel mooie hike, volop door de natuur.
We beëindigden ons bezoek aan Mt. Takao met het Takao 599 Museum, een nieuw natuurmuseum over de fauna en flora van de Takao berg. Opgezette dieren, insecten en plantjes in plexiglas, heel erg mooi gedaan.
Dan was het met de trein terug naar Shinjuku, met de metro naar het hotel om onze bagage op te pikken, met de metro terug naar Shinjuku station waar ons nog een uitdaging wachtte: we hebben in Sendai een “Suica card” gekocht, waarmee je makkelijker het openbaar vervoer kan nemen. Die kaart is ook in Tokyo bruikbaar. Zo’n kaart kan je aan ticketautomaten opladen, maar als je uit Japan vertrekt, moet je zorgen dat de kaart helemaal “leeg” is. In een JR station kan je die dan inruilen om zo de waarborg van 500 yen terug te krijgen. Als de kaart leeg is, krijg je die 500 yen. Als er nog iets opstaat, wordt 220 yen “administratieve kost” aangerekend. Het absurde is dus dat je minder geld terug krijgt als er nog iets op je kaart staat.
Dat “opmaken” kan ook in een aantal winkels, maar ze zijn niet allemaal flexibel: in een bakkerij in Shinjuku station kochten we 2 koffiekoeken, maar het saldo op onze kaarten was niet toereikend. Toen we aangaven dat we het verschil in cash geld zouden bijbetalen, werd aangegeven dat dat niet kon. Er recht tegenover was een Family Mart (een erg populaire keten van supermarktjes die je overal vindt) waar het wel kon, maar slechts met 1 kaart tegelijk. In plaats van 1 fles water, moesten we dus 2 flesjes kopen om uiteindelijk 2 lege kaarten te hebben, die we dan aan een JR ticket office konden omruilen voor 2 keer 500 yen. Een heel gedoe, waardoor we ons uiteindelijk nog moesten haasten om de Narita Express naar de luchthaven te halen. We rijden vanavond al naar Narita om in een hotel in de buurt van de luchthaven te overnachten. Morgenvroeg nemen we dan ANA vlucht NH231 van Tokyo naar Brussel.