Tijdens het ontbijt belde de gastvrouw naar de busfirma en daar wist men te vertellen dat de bussen naar Shiratani Unsuikyo vandaag wel reden. Gelukkig, want een uitstap naar dat natuurpark was al een backup van een backup plan. Maar daarmee hadden we nog geen one-day bus pass.
Tijdens het lange telefoongesprek hoorde ik de gastvrouw iets zeggen over het busstation, over 4.000 yen en mijn naam werd een paar keer vernoemd (“Kurisu-san”). Nadat ze had ingehaakt, vertelde ze in gebrekkig Engels dat er 2 buspassen op ons zouden liggen wachten bij het busstation. Hoe dat dan precies in zijn werk zou gaan, werd ons, ook na herhaaldelijk met handen en voeten, en een mix van Engels en Japans, niet erg duidelijk: het busstation ligt immers een stukje buiten de stad, en om daar te geraken heb je dus eerst een bus nodig. Bovendien heeft die daar wel een halte, maar we konden ons niet meteen voorstellen dat de bus daar aan de halte ook zou blijven wachten tot we onze passen gekocht zouden hebben. Wachten op een volgende bus was ook geen optie, want ze rijden maar om de twee uur.
Maar wie schets onze verbazing toen bleek dat aan de halte er een vriendelijke jongedame van de busmaatschappij klaarstond met 2 passen (waarvoor ik 4 briefjes van 1.000 yen overhandigde) zodat de bus enkel maar halt moest houden aan de halte en daarna meteen door kon rijden. Dan toch iets dat beter liep dan verwacht…
Shiratani Unsuikyo is een van de natuurparken op Yakushima. De meeste daarvan zijn vooral gekend om de eeuwenoude cedars en het mos dat er weelderig groeit. Unsuikyo ook, maar het kreeg in de gidsen minder sterren dan bv. Yakugiland, waar we eigenlijk naartoe wilden, maar wat dus nog steeds gesloten is als gevolg van de tyfoon. We hadden dus niet al te hoge verwachtingen, maar het moet gezegd: het is mooi. Zeker het tweede deel, waar de trapjes en bruggetjes plaatsmaken voor rotsblokken en boomwortels, met op het einde nog een pittige klim naar de Taikoiwa Rock, waar je beloond wordt met een spectaculair uitzicht.