Vanmorgen namen we een lokale trein naar Yasugi, waar we overstapten op de shuttle bus naar het Adachi museum. De buschauffeur vroeg of we Japans spraken. Toen ik zei: “少し” (s(u)koshi – een beetje”, gaf hij ons een blad waarop in het Engels geschreven stond dat de shuttle bus maximaal 28 personen mocht vervoeren en dat we daarom best bij de ticketbalie van het museum een ticket voor de terugrit reserveerden. Hij deed zelf die uitleg dan in het Japans (wij waren de enige buitenlanders op de bus).
Tip: neem je internationaal paspoort mee, je krijgt als buitenlander 50% korting op de inkomprijs. Dat geldt trouwens voor heel wat plaatsen in Matsue en omgeving.
Het Adachi musuem is vooral bekend o.w.v. zijn tuin, die door het “Journal of Japanese Gardening” uitgeroepen is tot de beste tuin van Japan. Tja, er circuleren hier meerdere lijstjes blijkbaar, want dat van die “beste tuin” hebben we al een paar keer gehoord.
Toegegeven, het is een hele mooie tuin, al is het jammer dat je er niet in mag: je moet hem bewonderen van in het museum, meestal achter glas – al zijn er gelukkig ook een aantal kijkpunten in openlucht. Voor de collectie moet je alleszins de trip niet maken.
Terug in Matsue zagen we dat Belgian Waffles ook hier erg populair zijn. En grappige tekeningetjes ook:
In de namiddag bezochten we een paar dingen in Matsue: eerst trokken we naar Meimei-an, een theehuis uit 1779. Daarna brachten we een bezoek aan Buke Yashiki, het oudste nog overblijvende samurai-huis in Matsue.
We lieten het kasteel links liggen: we hebben er al 1 bezocht, in Matsuyama (zie dag 4) en overmorgen staat het kasteel in Himeji op het programma. Na een lange wandeling bereikten we het Shimane Art Museum. Geopend in 1999, gaf zelfs dit relatief nieuw museum, een wat gedateerde indruk – net zoals heel wat dingen die we de afgelopen week in dit deel van Japan hebben gezien. In tegenstelling tot alle vorige musea, mocht je hier wel fotograferen – al is ook hier de collectie niet echt spectaculair.
Utagawa Hiroshige
Utagawa Hiroshige
Naoe Maeda
Het sluitingsuur van het museum schuift elke dag een paar minuten op: je kan vanop het terras blijkbaar een mooie zonsondergang zien, en dus sluit het museum telkens een half uur erna. Op de website vind je dan ook een “Sunset Schedule“. Jammer genoeg was het zwaar bewolkt en dus zullen we nooit weten of het de moeite waard is.
Eten deden we in een restaurantje in het station. Philippe had een ander gevonden op TripAdvisor, er vlak naast, maar er hing daar een storende sigarettenrook. Jammer genoeg waren de tafels naast ons in het andere restaurant ook naarstig aan het roken. Dat is blijkbaar niet verboden in Japan – al hebben we daar tot nu toe weinig last van gehad: meestal hadden de restaurants een aparte rookkamer. Maar dat is dus blijkbaar niet verplicht. Gelukkig was het eten wel heel lekker.
