Bij het ochtendgloren bleek dat het alweer een fantastische dag zou worden: stralende zon en dit keer zelfs geen enkel stapelwolkje.
Ideaal om de Koraku-en tuin te bezoeken.
De tuin werd in 1700 ontworpen door Ikeda Tsunamasa. Hij had al een kasteel in Okayama, maar hij wilde een plaats in de buurt waar hij kon verpozen, gasten ontvangen en oefenen in paardrijden. Hij deed er 14 jaar over om de tuin te perfectioneren. Vandaag wordt de tuin beschouwd als 1 van de 3 mooiste tuinen van Japan (de twee andere zijn Kairaku-en in Mito enKenroku-en in Kanazawa), maar wij waren niet echt overtuigd. Een mooie tuin, dat wel, maar hij kan voor ons niet op tegen die van Takamatsu (zie dag 5).
Rond 11u namen we de trein naar Kurashiki, waar we onze bagage in de lockers achterlieten – deze keer hadden we weer muntstukken van 100 yen nodig, maar liefst 14 in totaal, maar gelukkig was er een wisselmachine.
Kurashiki heeft een beetje een Brugge-gevoel, met lage gebouwen langs een kanaaltje.
We bezochten er eerst een authentiek koopmanshuis, het Ohashi House, gebouwd in 1796. Ook hiervan waren we niet echt onder de indruk. Tijdens onze vorige trip door Japan hebben we al indrukwekkendere huizen gezien.
We lunchten in Shodoshima Ramen Hishio Kurashiki Bikan Chiku, een typische noedelbar. Erg lekker.
Daarna gingen we naar het Ohara museum. Even waanden we ons in Gent, want de voorgevel is geïnspireerd op die van het Museum voor Schone kunsten in de Arteveldestad. Ohara Magosaburo richtte in 1929 dit museum op, om er plaats te geven aan heel wat Westerse schilderijen die hij in de jaren 10 en 20 van de vorige eeuw verzamelde. Hij liet die kopen door zijn vriend en Japanse kunstenaar Torajiro Kojima. Die was in 1908 naar Parijs gegaan om er zijn opleiding in schilderkunst verder te zetten. Een jaar later schreef hij zich in aan de Gentse academie en ook na de tweede wereldoorlog reisde hij door Europa om Westerse kunst aan te kopen, onder meer werk van Claude Monet, Henri Matisse, Henri Marquet, Auguste Rodin maar ook van Claus en Delvin.
In de collectie sprak vooral “Parting of Hector and Andromache” van Giogio De Chirico mij aan: ik vind het ongelooflijk dat het werk al bijna 100 jaar oud is: het had zo in een SF-beeldverhaal kunnen voorkomen.
Vóór we onze bagage oppikten, kochten we brood, paté en kaas om straks in de trein op te eten. We hebben immers een lange trip voor de boeg: we gaan van het zuiden helemaal naar het noorden van Chūgoku : we trekken naar Matsue, een treinreis van 2,5 uur. Tijd genoeg dus om dit dagelijkse verslag te maken 🙂