De dag begon vroeg want om 8u15 sloot de check-in voor de veerboot naar Åland. We moesten dus vóór die tijd in de terminal zijn. Inchecken verliep voorspoedig en 5,5 uur later arriveerden we in Mariehamn. We hadden niet verwacht dat er heel veel mensen zouden ontschepen – we gingen ervan uit dat de meesten wel zouden doorvaren naar Stockholm, want op Åland valt er weinig te zien of te beleven – maar toch bleek er heel wat volk klaar te staan om van boord te gaan. Philippe merkte op dat de meeste mensen geen of heel weinig bagage bij hadden, en dat dat toch opmerkelijk was. Ik veronderstelde dat het om gezinsleden ging waarbij de vader intussen de auto uit het ruim aan het rijden was. Wie schetst onze verbazing toen in de terminal bleek dat al die mensen… gewoon de boot terugnamen naar Turku!
Als je van boord gaat en in de terminal komt, kan je naar links – daar staat een pijltje met Mariehamn – maar je kan ook rechtdoor lopen en een veel grotere pijl Turku/Åbo volgen. Die brengt je dan naar een andere grote ferry die terug vaart. Dat betekent dus opnieuw meer dan 5,5 uur op de boot. Daar begrijp ik niks van. Blijkbaar vinden heel wat mensen het prettig om 2 keer 5,5 uur op een grote boot te zitten, zonder zelfs maar iets van Åland te zien. Gewoon, als uitstapje, bijna 12 uur op een veerboot. De wereld is om zeep…
Ok, wellicht zijn we wat vooringenomen: de overtocht heeft duidelijk gemaakt dat een cruise niets voor ons is. Er valt wel te beleven, voor ieder wat wils: er zijn meerdere restaurants en bars, er is een spa & wellness, er is een sundeck, je kan live muziek beluisteren, en zijn dj’s, je kan je beste karaoke-klanken bovenhalen, er is een casino, een grote duty-free shop…
Ook aan kinderen wordt gedacht: er zijn verschillende speelkamers, je kan videogames spelen en er is zelfs een “teen lounge”: een speciale ruimte voor jongeren met games en chillplekken.
Maar dat alles spreekt ons dus niet aan. Voor ons was die overtocht een noodzakelijk, lang transport. Maar voor heel wat mensen is dat dus entertainment.
Die lange tocht gaf mij wel de tijd de reisblog wat bij te werken. Ik sta een paar dagen achter intussen: het selecteren, bewerken en taggen van foto’s en het schrijven van een verslag neemt al gauw anderhalf uur in beslag, ook al omdat ik je graag dingen vertel die ik zelf heb geleerd die dag, en dat vraagt wel wat opzoek- en editeerwerk. Na een goed gevulde dag is daar ’s avonds niet altijd meer de tijd (of energie) voor. De posts van de laatste dagen op Facebook zijn dus niet allemaal chronologisch. Op de reisblog staan ze wel in de juiste volgorde (al zijn sommige dagen voorlopig dus nog leeg).
Ik zei al dat er op Åland weinig te zien valt. We zien het dan ook als een rustpunt tijdens onze reis. Maar er zijn wel een paar mooie houten huizen die rond de vorige eeuwwisseling zijn gebouwd. Zo ontwierp Lars Sonck in de jaren 1890 verschillende blokhutvilla’s, waarvan er een aantal nog in Mariehamn staan. De blokvilla’s van Sonck zijn robuust van constructie en hebben zich laten inspireren door zowel de Oost-Finse bouwtraditie als de Zwitserse stijl die destijds in de mode was, maar ook door de Noorse houten huistraditie. Al zien wij er ook wat Japanse invloed in.
Ook Hilde Hongell heeft verschillende huizen in Mariehamn gebouwd. Hongell was één van de eerste vrouwelijke Finse architecten en studeerde in 1892 af als bouwmeester’ (‘byggmästare’); een titel die kort daarvoor was ingevoerd nadat het gildensysteem was afgeschaft.
We besloten de wandeling door de stad met een bezoekje aan Sjökvarteret, een historische maritieme wijk met boothuizen en vissersloodsen, om te eindigen aan Nabbenbadet.
