Vanmorgen namen we de bus naar El Chaltén. Volgens de time schedule vertrekt die om 10:30 en komt die om 13:10 toe. In de busterminal zei de verantwoordelijke van de busfirma: “It’s always late”. Maar tot onze verbazing kwam die om 10u10 al toe en konden we de bagage laten inladen. Maar we mochten nog niet op de bus. Dus iedereen stond buiten te wachten. Om 10u26 ging dan eindelijk de deur open en mochten we op de bus. Maar ieders ticket moet gecheckt worden en dat neemt behoorlijk wat tijd in beslag zodat… we uiteindelijk toch met ruim 10 minuten vertraging vertrokken.
De busrit verliep vlot. Het was een “semi-cama”, een “half-bed”-bus, waarbij je relatief comfortabel je benen kan strekken. Het blijft een beetje een eufemisme, maar voor een rit van minder dan 3 uur was dat meer dan prima.
Na een goeie 2 uur nam de bus plots een afslag en stopte op de parking van een soort cafetaria in the middle of nowhere. En dat mag je letterlijk nemen: buiten dat gebouw staat er niets in de buurt. Dit was blijkbaar een soort rust-stop. Niemand had ons daar iets van verteld en ook de chauffeur zei niets, die legde de bus stil en stapte gewoon uit. De passagiers keken wat naar mekaar, maar uiteindelijk volgde dan ook bijna iedereen. Op zich kwam ons dat wel goed uit, we konden naar het toilet en we konden buiten op een bankje onze boterhammen opeten. Na een goeie twintig minuten kwam de chauffeur uit de cafetaria, riep een keer of 3 “Salta” (tenminste, dat denk ik :-)) en iedereen stapte weer op de bus.
En dus was de bus inderdaad niet op tijd: we kwamen om 13u45 in El Chaltén toe. Tja, it’s part of the Latin culture zeker?
Een kwartiertje later werden we erg enthousiast welkom geheten door Léa, de eigenares van de Hosteria waar we verblijven. We kregen heel wat uitleg, o.a. ook over de hikes die we kunnen doen zonder dat we de toegang van 45.000 ARS (zo’n 43 €) per dag moeten betalen. Dat is een taks die nog maar heel recent is ingevoerd en waar zowat iedereen in het stadje tegen is. De bedoeling van die taks is om het enorme natuurpark te onderhouden, en op zich zijn we daar niet tegen. Maar 43 € per dag is wel heel veel geld. Het werd nog geen maand geleden plots ingevoerd. Eerst was het nog 30.000 ARS, maar na 2 weken werd het 45.000. We vermoeden dat dat ervoor gaat zorgen dat er veel minder mensen naar El Chaltén zullen komen.
Maar er zijn dus (voorlopig?) nog een aantal trails waar geen tolhuisjes staan. En vermits het weer fantastisch was – we mogen absoluut niet klagen over het weer: we hebben tot nu toe anderhalve dag regen gehad, en voor de rest was het ok tot heel mooi weer – wilden we zeker een wandeling maken. Léa raadde ons de Paredón trail aan. Die begint vlakbij de hosteria en na een korte, maar nijdige klim geeft die een heel mooi zicht over het stadje – niet dat dat op zich mooi is, integendeel – en de omliggende bergen (Cerro Torre en Cerro Fitz Roy). Léa had ons ook uitgelegd hoe we na het uitzichtpunt een zijpad moesten inslaan om de trail verder te zetten. Dat pad was wat moeilijk te vinden (we zaten eerst op een dood spoor en hadden al bijna besloten om terug te keren) maar uiteindelijk bleek een combinatie van Lea’s uitleg en OpenStreetMap de toegang tot het tweede deel van de trail, met zo mogelijk nog mooiere views (waaronder een mooie lagoon). De afdaling was weer bijzonder pittig, maar het was erg de moeite waard.
Philippe had gereserveerd bij Lito Restorán. Je zou er zo voorbijlopen, maar we werden erg vriendelijk ontvangen en hebben bijzonder genoten van de pumpkin soup, de stew met linzen en de flan met dulce de leche.
