Vandaag verlieten we Uruguay en keerden met de ferry terug naar Buenos Aires. Al had het niet veel gescheeld of we hadden de boot gemist. Daarover zometeen meer, eerst nog een opmerkelijk feit over gisteren dat ik vergeten te vermelden ben.
Ik zei in het verslag van gisteren al dat Colonia del Sacramento een beetje aanvoelt als een tourist trap. De meeste toeristen zijn enkel geïnteresseerd in eten en drinken. En verder zijn er werkelijk overal auto’s. Het haalt de charme van het stadje helemaal weg. En wat ik helemaal ongelooflijk vond: op een bepaald moment hoorde ik van ver al iets wat op een reclamespot leek. Even later kwam van achter de hoek een auto aan met 2 grote luidsprekers op het dak waar inderdaad continue reclamespots werden gedraaid. Die auto maakte dan traag rijdend toertjes door de stad. Absurd.
De ferry zou in principe om 10:16 vertrekken. Bij de voorbereiding had ik gelezen dat de immigratie door Uruguay en Argentinië allemaal in Buenos Aires zou gebeuren, en dat je dus tijd moet voorzien ná de overtocht omdat dat wel even kan duren. Er zou dus geen controle zijn bij het vertrek. En dus ging ik ervan uit dat een uur op voorhand op de terminal zijn, wel voldoende zou zijn. De ferryterminal ligt op een kwartiertje wandelen van het hotel, dus we gingen gezwind op stap. Het was wel even zoeken, want de naam van de ferrymaatschappij was nergens te zien. Uiteindelijk zijn we dan maar een gebouw binnengestapt waar een andere naam op stond, maar waar we door de glazen deuren wel check-in balies zagen. Dat bleek het dus wel degelijk te zijn.
We kregen onze instapkaart en dan moesten we door de scanner. Maar daar stond een enorm lange rij mensen te wachten, verschillende honderden. Bovendien werd die rij regelmatig even tegengehouden, al was het niet meteen duidelijk waarom. We hoorden ook nu en dan dat er iets omgeroepen werd, maar de akoestiek was zo slecht dat we er geen woord van verstonden. We besloten niet aan te schuiven maar te wachten tot de rij wat minder lang werd. Dat duurde wel heel erg lang en op een bepaald moment werd de rij in 2 gesplitst. Waarom was ons ook niet meteen duidelijk maar de 2de rij was een pak korter en dus sloten we daarin aan. Eenmaal door de scanner werd het duidelijk waarom de rij zo traag vooruitging en er regelmatig gewacht moest worden: de immigratieformaliteiten gebeurden wel degelijk bij het vertrek. We moesten dus nog 2 keer aanschuiven: eenmaal bij ‘salida’ van Uruguay en de ‘entrada’ in Argentinië. Toen dat allemaal achter de rug was, werden we dringend gevraagd om te haasten: het was intussen inderdaad kwart over tien geworden, maar ik ging ervan uit dat de boot wel zou wachten, aangezien er nog steeds een lange rij achter ons had gestaan. Maar we waren nog geen minuut op de boot of we voelden hem vertrekken. We hebben dus geluk gehad. Ik begrijp nu waarom er gevraagd wordt om 2 uur op voorhand op de terminal te zijn, maar dat is eigenlijk vooral nodig door de zeer slechte organisatie: er zijn een stuk of 10 check-in balies, maar slechts 1 scanner waar iedereen door moet en slechts 4 hokjes waar immigratiepersoneel zit.
Maar goed, we zaten dus op de boot en na een dik uur kwam die toe in Buenos Aires. Op deze boot was er geen eerste klasse, dus als business-reizigers – met een promo van 3 euro waar ik eerder al over vertelde hadden we business geboekt – moesten we deze keer geen andere reizigers laten voorgaan, maar op dit schip moet je dan wel door de ’tourist class’, dus daar moest nu iedereen constant aangemaand worden om te blijven zitten, tot wij van boord waren.
We passeerden eerst lege hokjes met ‘immigracion’ op – een tijdje geleden was dat dus wel degelijk in Buenos Aires – en dan was het redelijk lang wachten op onze rugzakken. Er wordt hier wel gecontroleerd of je de juiste bagage meeneemt: je moet dat bewijzen met het bagageticket dat je bij de check-in hebt gekregen. Dat was gisteren op de bus naar Colonia ook al zo.
Op de ferry werd omgeroepen dat je ‘convenientemente’ met de metro de stad in kon, maar dat is een eufemisme: het metrostation ligt op ruim 10 minuten stappen en je moet er 2 drukke banen voor oversteken. Het staat ook helemaal nergens aangegeven. We wisten waar het was omdat we de metro afgelopen donderdag namen om naar de ferryterminal te komen. Maar we vermoeden dat we van de pakweg 1.000 passagiers op het schip zowat de enige moeten geweest zijn die de metro heeft genomen. Er was alleszins niemand anders die ons gevolgd heeft.
We vroegen en kregen deze keer een kamer op een hogere verdieping aan de voorkant van het hotel, met een klein terrasje. Nog 2 verdiepingen hoger is een klein dakterras, van waaruit je de omgeving kan zien.
We trokken dan naar de wijk San Telmo met de bedoeling onderweg wel iets te vinden om te lunchen. Dat bleek in eerste instantie iets moeilijker dan gedacht omdat het zondag was en heel wat zaken dicht bleken te zijn. Tot we Obrador de Panes & Galettas tegen kwamen, een gezellige zaak waar we lekker aten.
De wandeling door San Telmo begon bij het Estatua de Mafalda. Dat is een fictief stripfiguur gecreëerd door de Argentijnse cartoonist Quino. Ze verscheen voor het eerst in 1964 en werd al snel een culturele icoon, vooral in de Spaanssprekende wereld. Mafalda is een jong, slim en erg kritisch meisje dat opgroeit in een typisch Argentijns gezin uit de middenklasse. Ze maakt zich vaak zorgen over de grote problemen in de wereld, zoals vrede, rechtvaardigheid, politiek en sociale ongelijkheid. De strips van Mafalda werden niet alleen gewaardeerd om hun humor, maar ook om de subtiele, vaak scherpe kritiek op politiek, de samenleving en de wereldwijde situatie in de jaren 1960 en 1970. Vooral in Latijns-Amerika groeide Mafalda uit tot een symbool voor politieke en sociale kwesties. Haar populariteit is tot op de dag van vandaag groot, en de strips worden wereldwijd gelezen en gewaardeerd. Mafalda zit niet voor niets in San Telmo. Hier spelen haar avonturen zich af. En die populariteit is zichtbaar aan de lange rij mensen die staan aan te schuiven om een selfie of foto met haar te nemen.
Als we gedacht hadden rustig de San Telmo wijk te kunnen ontdekken, dan was dat buiten de zondagse rommelmarkt gerekend: ontelbare kraampjes en heel veel volk.
We waren blij op het einde bij de twee musea toe te komen, waar er wat minder mensen waren. Al bleven we zowel bij MACBA als Museo Moderno wat op onze honger zitten. Opnieuw hier een paar mooie werken, maar vooral heel veel dingen die niet de moeite waard waren.
