In Buenos Aires was het groot aantal daklozen ons al opgevallen, in Montevideo zijn er mogelijk nog meer. Niet dat je door hen wordt lastiggevallen, maar heeft geeft wel een wat onbehaaglijk gevoel. Het is wel allemaal heel laid back, wellicht ook omdat Uruguay een heel tolerant beleid heeft op het vlak van cannabis. Sinds 2013 is het gebruik wettelijk toegelaten en je mag tot 6 plantjes thuis hebben. Heel veel hebben we er niet van gemerkt, behalve dat er zo nu en dan wel een dakloze wat aan het zingen of neuriën was.
Vanmorgen moesten we de bus nemen van Montevideo naar Colonia del Sacramento. Daarvoor moesten we naar de busterminal en die ligt op ruim 3 km van het hotel. Te ver om te voet te doen met de rugzakken. En dus probeerde ik opnieuw Uber, en opnieuw gaf die aan dat de snelste optie de taxi was. Blijkbaar werkt Uber, alleszins in Montevideo, samen met (een aantal) taxichauffeurs, want je kan die taxi vragen via de app. Je ziet dan dat die er binnen een bepaald aantal minuten zal zijn en je ziet zelfs waar die zich bevindt op een kaartje. Vijf minuten later waren we op weg. Ik vroeg me af of je die taxi dan toch nog zelf moet betalen, want de taximeter liep wel degelijk, maar bij het arriveren hielp de vrouwelijke taxichauffeur ons met het uit de koffer halen van de bagage, wenste ons een goede reis en vertrok. Een minuut of zo later meldde de app dat de taxi via Uber betaald was. Handig. Ik heb mijn VISA-kaart gekoppeld in de app, dus het is nog even afwachten welke wisselkoers gebruikt zal worden – dat zal ik pas op de afrekening zien.
Dat brengt mij bij betalen. Ik vertelde eerder al dat ik bij de voorbereiding op fora had gelezen dat het zeker in Argentinië niet eenvoudig is om aan geld te geraken. Tot nu toe is dat geen probleem gebleken, maar voorlopig zaten we enkel in Buenos Aires. Zowat overal konden we met de kaart betalen. We doen dat met een Revolut debet-kaart. Revolut is een van die nieuwe banken die geen kantorennet heeft en alles online doet. Je kan gratis een account aanmaken. Als je een kaart wil, betaal je eenmalig 8 euro. Dat hebben we dus op voorhand gedaan. Het voordeel van Revolut is dat ze een wisselkoers gebruiken die heel dicht tegen de Blue dollar ligt, dat is de officieuze wisselkoers die veel beter is dan wat Argentijnse banken bieden. Bovendien krijg je, nadat je betaald hebt, binnen de minuut een melding van de app die precies aangeeft wat je betaald hebt, wat dat in euro betekent en waar de betaling gebeurd is. Ik ben fan!
In Uruguay kan je zo mogelijk nog meer betalen met de kaart. We zagen zelfs straatventers met een VISA-bordje. Alleen op de bus moet je cash betalen – er is wel een kaart voor het openbaar vervoer maar daarvoor moet je de Uruguayaanse nationaliteit hebben. We hadden dus een kleine hoeveelheid cash nodig. Bij de eerste bankautomaat bleek dat we 4.60 dollar zouden moeten betalen op een totaal bedrag van 1.000 UYU, zo’n 20 euro. Dat vonden we teveel. Bij een tweede bankautomaat was de fee 100 UYU, zo’n 2 euro. Nog altijd relatief veel, maar goed, we hadden cash nodig voor de bus. Revolut rekent voor het afhalen van de eerste 200 euro in het buitenland geen kosten aan, dus het was enkel de extra kost die de Uruguayaanse bank aanrekende.
De busrit van Montevideo naar Colonia duurde 2,5 uur. We wandelden dan naar ons hotel, Posada del Ángel, waar we een warm welkom kregen en meteen ook de sleutel van de kamer. We lunchten in een heel fijne zaak vlakbij, Albertine pan y café. Het wordt uitgebaat door een Braziliaan die al jaren in Colonia woont. Zijn zoon woont in Duitsland en in 2020 waren hij en zijn vrouw van plan om hen te bezoeken en o.a. ook België aan te doen, met een bezoek aan Brussel en Gent, maar de pandemie heeft daar een stokje voor gestoken.
Colonia del Sacramento heeft een bewogen geschiedenis: het werd gesticht door de Portuguezen in 1680 en was de 2 eeuwen daarna vaak het middelpunt van de strijd tussen Portugal en Spanje. Pas in 1828 kwam daar een eind aan, toen Uruguay als land werd erkend.
Het stadje viel ons wat tegen. Ik had mooie koloniale gebouwen verwacht, en er zijn er wel een paar, maar je proeft helemaal niet de sfeer die ik erbij associeerde, door de vele auto’s én de vele toeristen. Die hebben geen aandacht voor de geschiedenis van Colonia en drentelen maar wat rond, om dat op de ontelbare terrassen wat te drinken of te eten. Ook de paar kleine musea, voor zover die naam waardig, hebben absoluut geen ambitie. Ik heb er dan ook geen enkele foto gemaakt.
Na een uur of twee wandelen door de stad hadden we het wel gezien. De posada waar we verblijven heeft een zwembad (een kleintje, “todo es pequeño aqui”) en aan de rand ervan brachten we de laatste 2 uur van de namiddag door. Een ideale gelegenheid om wat podcasts in te halen.
We aten in Charco Bistro, het restaurant van een hotel. Het heeft een mooi uitzicht op de Rio, en het was heel erg lekker. We betaalden met de kaart en gaven het beetje cash dat we nog hadden als tip – morgenvroeg verlaten we immers Uruguay en keren terug naar Buenos Aires.